Gewoon, maar ja… wat is gewoon?
In ieder geval niet meer de structuur die hij had om naar zijn werk te gaan bij de LFB Scholing en Training.
De positieve energie die hij kreeg van zijn werk en de trainingen die hij samen met collega’s gaf, voelt hij even niet.

De dagen rijgen zich aaneen en lijken allemaal hetzelfde.
Milan is zoekende en heeft veel steun van zijn coaches, Hetty, Ineke en Jacqueline.
Er wordt veel gebeld en er worden videobel-afspraken gehouden.
Er is een luisterend oor! Ook weer zo’n mooie mogelijkheid om toch met elkaar in contact te blijven.
Ze appen veel met elkaar, de collega’s die elkaar normaal bij de LFB treffen, en wisselen ideeën uit.

Er worden opdrachten en taken gegeven zoals: maak een vlog of beschrijf eens in een verslag wat deze vreemde tijd met je doet.
Bijvoorbeeld over hoe je de dag door komt en wat lukt er wel of niet?!
Mooie taken die je in het hier en nu houden. Maar die ook doen beseffen dat alles even helemaal anders is.

Ik ben als moeder ook veel thuis.
Ik werk in de zorg als ambulant ondersteuner en ben met veel cliënten op een andere manier in contact.
Sommigen vinden dat videobellen maar niets en anderen lijken snel gewend aan deze andere manier van communiceren.
Wanneer er weer een toespraak is gehouden door de minister president met opnieuw aangescherpte maatregelen.
Woorden als: houd vol en denk erom, de anderhalve meter…. We hebben nog steeds een intelligente lock down.
Dan zakt bij velen de moed in de schoenen.
En wanneer er ook nog het advies volgt om vooral nog niet te gaan denken dat we er al zijn, dan zie en hoor ik veel mensen om mij heen een diepe zucht slaken.
Hoelang nog?!
Ook bij Milan.

Toch zie ik een lichtpuntje.
Heel veel nieuwe initiatieven en ideeën duiken op die mij weer moed geven.
Wat zijn we met z’n allen toch mooi in staat om keer op keer weer te kijken naar wat er wel lukt en niet naar wat er niet lukt.
De wereld staat stil lijkt het, maar niet met de nieuwe mogelijkheden om elkaar toch een hart onder de riem te steken.

De coaches van Milan staan op de stoep met een tas vol werk en lieve berichtjes om mee aan de slag te gaan.
Vooral het elkaar even zien doet een ieder goed. Ook mij als moeder.
Zij reizen vandaag door heel Nederland om ieder een STERK-tas te brengen.
We zijn met z’n allen veel creatiever dan we dachten.
En Ineke, Hetty en Jacqueline hebben hiervoor een nieuwe leus bedacht: STERK in THUISwerk.
Om vooral de komende tijd weer even verder te kunnen, met gebruik van de STERK tas.
Met ontdekken, hopen en geloven in een ‘nieuwe’ toekomst.
Eentje die hopelijk straks blijft vasthouden wat we nu met elkaar zo samen voelen: we zijn samen sterk!