“Vandaag is het dan zover, de première van de film, waar we allemaal zo hard aan gewerkt hebben.

Ik wil vooral wat zeggen aan de dappere vrouwen die in de film hun verhaal hebben verteld.

Jullie kunnen jammer genoeg niet in levende lijve erbij zijn, maar ik weet dat jullie allemaal achter het scherm zitten om deze première te volgen.

We weten dat seksueel misbruik vaker voorkomt bij mensen met een verstandelijke beperking dan bij mensen zonder die beperking (3 tot 5 keer zoveel, onderzoek in het buitenland en van Rutgers in Nederland wijst dat uit) en toch is er nog steeds te weinig aandacht voor.

Er zijn meldpunten voor allerlei groepen, waarin misbruik vaker voorkomt.
De overheid  bemoeit zich ermee en het misbruik krijgt dan terecht de aandacht waardoor er betere hulpverlening komt.
Voor de groep mensen met een verstandelijke beperking is er niet zo’n meldpunt. Nog niet!
In Engeland en Amerika is dat ook het geval en noemt een wetenschapper dat: the abusive society.
Dat betekent letterlijk de misbruikende samenleving.
Ook daar is te weinig aandacht voor hen.
Dat kunnen we ook in Nederland zien: als de samenleving en overheid te weinig doen aan het misbruik van mensen met een verstandelijke beperking, dan is die samenleving eigenlijk ook een beetje schuldig aan het misbruik.

Gelukkig is er in veel instellingen voor mensen met een verstandelijke beperking veel verbeterd.
Maar het is nog niet genoeg.
Er is veel getraind om de hulpverlening beter het misbruik aan te laten pakken.
In die trainingen merkte ik dat slachtoffers maar zelden goed werden behandeld en ook niet goed werden bejegend na het misbruik.
Iemand zei letterlijk eens tegen me: er niet meer over praten, erover praten is niet goed.
Dat had deze vrouw jarenlang te horen gekregen na haar misbruik.
Ze werd daarmee heel alleen gelaten.
En toen ze nog een keer misbruikt werd, kon ze alleen maar zeggen: niet over praten.

Ik vond het tijd worden dat de slachtoffers zelf aan het woord komen over de hulpverlening na seksueel misbruik.

Alweer zes jaar geleden hebben Mireille, Lian en ik de koppen bij elkaar gestoken en op een A-viertje een projectplan geschreven.
Gelukkig heeft Joost er een prachtig geheel van gemaakt en is Loes als filmer erbij gehaald.
En nu is de film klaar.
Het heeft lang geduurd, maar omdat iedereen het zo’n belangrijk project vond, hebben we allemaal doorgezet.

De LFB heeft de noodzaak gezien om jullie, de slachtoffers van het misbruik zelf aan het woord te laten.
Niet over het misbruik zelf, maar over de hulpverlening die jullie na het misbruik hebben ervaren.
De LFB is een organisatie naar mijn hart.
In die organisatie is er sprake van echte gelijkwaardigheid, niet alleen op papier, maar ook in hoofd en hart.

Jullie, de deelnemers aan de film,  wilden graag meewerken, maar moesten, om jullie verhaal te kunnen vertellen, toch weer terug naar nare tijden.
Voor de opnames hebben we al gesprekken gevoerd, en tijdens de opnames kregen jullie soms confronterende vragen te beantwoorden.
Vragen gesteld door Mireille en Dounia.
Maar wat waren jullie krachtig.

We hebben drie heel indrukwekkende dagen gehad, met de opnamecrew en de crew van de boot.
Zoveel verhalen die gedeeld konden worden, zoveel tranen, maar ook zoveel kracht in jullie.
En daarom noem ik jullie allemaal heel erg dapper en dank ik jullie uit de grond van mijn hart dat jullie hier aan mee wilden werken.
Dank jullie wel: Kim, Mirjam, Lindsey, Marjan, Maaike, Dounia,.

Dank ook aan jou Mireille en dank aan jou, Dounia voor de geweldig goeie interviews.
Wat hebben we ook gelachen tijdens het oefenen.
En Mireille, ook dank voor je eeuwig geduldige ondersteuning bij mijn digitale kunsten!

Ik heb heel lang met slachtoffers met een verstandelijke beperking gewerkt.
Ik heb veel trainingen gegeven aan bestuurders, managers, collega psychologen en begeleiders.
En altijd weer merkte ik dat een video, waarop een vrouw met een verstandelijke beperking haar verhaal deed, veel meer indruk maakte dan de hele training bij elkaar.

Daarom ben ik zo blij dat de LFB dit project tot een goed einde heeft weten te brengen.
Met deze prachtige toolkit kunnen jullie veel veranderen in de instellingen of waar dan ook.

En dat allemaal doordat jullie je verhaal wilden vertellen voor de camera.

Dank aan de projectgroep van deze film.
Dank je wel Mireille: voor je geduld, je openheid.
Dank Lian, voor je harde werken, je zorgvuldigheid, en je collegialiteit.
Dank Loes voor je mooie visie op mensen met een vb, je integriteit, je toewijding en natuurlijk je prachtige film.
Marijke, dank voor het schrijven van de training.
Tot slot, bedankt Joost voor al je werk op de achtergrond. Jij hebt dit project mogelijk gemaakt. En daar ben ik heel blij mee.”