In het bijzonder geldt dit voor mensen met een beperking die een uitkering ontvangen via de Participatiewet.
Als zij in één huis (gaan) wonen met iemand met een eigen inkomen, dan wordt hun uitkering gekort of beëindigd.

De impact van de kostendelersnorm is enorm.
Illya Soffer stelt dat de kostendelersnorm op gespannen voet staat met diverse artikelen uit het VN-Verdrag Handicap: Mensen met een beperking of chronische ziekte, moeten in staat zijn hun eigen leven en de ondersteuning die ze daarbij nodig hebben, zo vorm te geven zoals ze dat zelf graag willen.
Bovendien mag het hebben van een beperking mensen niet op hogere kosten jagen dan mensen zonder beperking hebben.

Samenwonen wordt een probleem, omdat het leidt tot financiële afhankelijkheid en een terugval in inkomen.
Met een partner gaan samenwonen of trouwen is dan niet vanzelfsprekend, want de liefde wordt duur betaald.

De kostendelersnorm ontmoedigt mensen bovendien om zorg voor elkaar te dragen.
Bijvoorbeeld om iemand in nood (tijdelijk) onderdak te verlenen of om bij iemand die zorg nodig heeft in te trekken om mantelzorg te bieden.
Of om een woning te delen voor de gezelligheid en aanspraak.
Met de grote woningnood zou het delen van een woning juist aangemoedigd moeten worden.

De petitie gaat ook in op de toenemende armoede onder mensen met een laag inkomen.
Daarvoor moet het minimumloon omhoog en ook de uitkeringen.
Eerder onderzoek van het NIBUD toonde o.a. aan dat huishoudens met hoge zorgkosten en een minimuminkomen maandelijks tientallen euro’s tekort komen.