De juiste diagnose
‘Na mijn scheiding in 1998 ben ik opgenomen bij een GGZ instelling.
Het was niet veilig thuis en mijn vier kinderen moesten naar een pleeggezin. Zelf ben ik als kind ook gedwongen uit huis geplaatst.
Ik ging van kindertehuis naar kindertehuis en ben vanaf mijn tweede jaar bij een pleeggezin opgegroeid. Ik heb veel meegemaakt.

Omdat ik in die periode in de war was, kwam ik in de GGZ terecht.
Ze dachten dat ik daar hoorde, maar ik merkte aan alles dat ik niet op mijn plek zat.
Ik kon bijvoorbeeld niet met de groep meedoen, er waren te veel prikkels.
Maar als iedereen zegt: “Dat ligt aan jou”, dan ga je dat ook geloven.
Het heeft heel lang geduurd voordat er naar mij werd geluisterd.
Ik heb zelfs drie maanden in een tent in de tuin van de instelling geslapen, in plaats van in mijn kamer.
Ik had behoefte aan meer rust, een plek waar ik alleen kan zijn, met ondersteuning. Alles bij elkaar heb ik bijna tien jaar in de GGZ gezeten.
Al die jaren heb ik antidepressiva geslikt. Misschien ben ik wel een jaartje depressief ge-weest, maar ik hoorde daar niet.’

Verward gedrag
‘Pas na mijn 40e kreeg ik de juiste diagnose. Ik heb meegewerkt aan een video over perso-nen met verward gedrag.
Samen met Onno Hoes, die toen voorzitter was van het Schakel-team Personen met Verward Gedrag.
Toen ik dat filmpje aan de begeleiding liet zien, viel het kwartje.
Dat ik daar mijn verhaal kon delen en aandacht heb gekregen voor verward gedrag heeft veel voor mij betekend.

Na een IQ test werd duidelijk dat ik een licht verstandelijke beperking heb.
Vroeger op school zijn ook wel testen gedaan, maar daar kwam niet meer uit dan ‘moeilijk lerend kind’.
Daardoor ben ik heel lang niet op de juiste plaats behandeld. Ik wist wel dat ik niet in de GGZ thuishoorde.
Maar ik wist niet dat ik een licht verstandelijke beperking heb.

Toen ik meer rust had en me realiseerde dat ik al die tijd toch gelijk had.
Ben ik op zoek ge-gaan naar andere hulp en heb ik een opleiding tot fietsenmaker gedaan.
De opleiding ging goed, maar de werkdruk was te hoog. Ik zocht een plek waar ik in mijn eigen tempo kan werken.’

Nieuwe familie
‘Ik kende mensen die bij de LFB werkten en was vanuit de GGZ bekend met ervaringsdeskundigheid.
Op een landelijke dag die de LFB organiseerde heb ik een flyer meegenomen waarop stond dat ze leerwerk-studenten zochten.
Toen is het balletje gaan rollen. Zo ben ik in 2010 STERKstudent geworden bij de LFB.
Hier heb ik ‘nee’ leren zeggen en duidelijk mijn grenzen leren aangeven.
Omdat ik moeite had met schrijven heb ik ook Nederlandse les genomen.
Ik wilde goede e-mails kunnen schrijven, dat gaat nu veel beter.

Door mijn werk bij de LFB heb ik een netwerk opgebouwd en kan ik veel doen voor mensen uit onze achterban.
Bijvoorbeeld door mijn verhaal te vertellen aan bewindvoerders of door mijn ervaringen te delen met woningcoöperaties en gemeenten, zodat ze begrijpen waar mensen met een verstandelijke beperking tegenaan lopen.

Ik vind het mooi dat ik het hier op mijn eigen manier kan en mag doen.
En als het mij alleen niet lukt, dan komen we er samen wel uit.
Er staat geen druk op. Spoed-klussen werken niet voor mij. Mijn dagen zijn nooit hetzelfde, ik ga het hele land door.
Dat vind ik fijn. Een paar jaar geleden heb ik vanuit de LFB ook hulp gekregen bij privé-omstan-digheden.
Ik heb geen contact met mijn familie, omdat ze zijn overleden of omdat het con-tact slecht is.
Daarom zie ik de LFB echt als familie.’

“Iedere organisatie zou mensen moeten opleiden om
een verstandelijke beperking te herkennen”

Ogen open
‘Als ervaringsdeskundige krijg ik vaak vragen omdat mensen niet weten hoe ze met mensen met een verstandelijke beperking moeten omgaan.
Ik merk ook dat veel mensen niet durven vertellen dat ze een beperking hebben.
Het was voor mij ook een stap, om dat te erkennen.
Laatst sprak ik een man van 66 jaar waarbij pas was ontdekt dat hij een licht verstandelijke beperking heeft.
Al die jaren heeft hij in de GGZ gezeten.
Ik weet zeker dat er heel veel mensen zijn die daar al levenslang zitten, maar daar niet ho-ren.
Daarom hoop ik dat mensen beter hun ogen open doen en goed kijken of mensen op de juiste plek zitten.

Ik vertel altijd dat je niks moet invullen voor een ander maar moet signaleren.
Doe onderzoek, neem desnoods wat vaker testen af.
Hoe mooi zou het zijn als bij organisa-ties een aantal mensen worden opgeleid die echt oog hebben voor mensen met een beper-king en weten hoe ze daarmee moeten omgaan?’

Stappen zetten
‘Ik heb de afgelopen jaren heel veel geleerd en ik leer nog steeds.
Dat wil ik ook overdragen aan andere mensen.
Ik wil verder, stappen zetten. Daarom heb ik onlangs intern gesolliciteerd bij de afdeling Scholing & Training van de LFB.
Ik ben begonnen met één dag in de week en inmiddels werk ik hier vier dagen in de week.
Ik heb leren pre-senteren en geef samen met een LFB coach trainingen bij zorglocaties of aan collega erva-ringsdeskundigen.
Ik vind het fijn dat ik mensen kan vertegenwoordigen of helpen als ze vra-gen hebben.

Ook naast mijn werk vind ik het belangrijk om iets voor anderen te doen, niet alleen voor mensen met een beperking.
Ook voor ouderen.
Tijdens Kerst in de coronatijd ben ik samen met mijn zoon langsgegaan bij alle bewoners in de flat waar ik woon.
Met kerstmuziek en een kerstmuts op hebben we iedereen een kerstbal en een kerstkaart gegeven om te laten weten dat we aan ze dachten tijdens de feestdagen, in die moeilijke tijd.
Dat vonden ze fantastisch, ze hebben het er nu nog steeds over.
Zo probeer ik een beetje in contact te ko-men met mensen.

De steun van de LFB heeft mij geholpen om mezelf sterker te maken.
Ik ben heel trots op de dingen die ik heb bereikt.
Ik trek mijn mond open en ik merk dat ik nu ook voor veel andere dingen word gevraagd.
Ik heb geen last van mijn beperking.
Ik roep weleens, iedereen heeft een beperking alleen niet iedereen durft het te uiten, maar ik wel.
Mensen mogen alles van mij weten.’

Verborgen Heldenreizen
Dit portret is één van de verhalen uit de reeks ‘Verborgen Heldenreizen’,
gemaakt door storyteller Mariël van Dijk in samenwerking met ervaringsdeskundigen
van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen Onderling Sterk – LFB.