Vooroordelen
‘Vroeger zat ik op regulier onderwijs, maar toen kwamen we erachter dat ik niet goed mee kon komen.
Op mijn 16e ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan.
Dat was aan de ene kant jammer, ik moest wennen, maar de klassen waren daar kleiner en er was meer aandacht voor mij.
In het reguliere onderwijs werd ik altijd apart genomen om extra les te krijgen, ik had altijd bijles.

Ik weet wel dat ik een beperking heb, maar ik doe gewoon normaal mee in de samenleving.
Ik heb niet veel zorg nodig. Ik kan het allemaal wel, ik heb alleen iets meer de tijd nodig om iets te doen.
En het verwerkingsproces is bij mij anders dan andere jongeren, zij doen dingen sneller.

Ik hoef niet vaak voor mezelf op te komen, maar in mijn vrije tijd heb ik soms wel te maken met vooroordelen.
Ik loop moeilijker omdat ik een evenwichtsstoornis heb.
Soms vragen mensen op straat aan me of het wel goed met me gaat.
Als ik er geen zin in heb dan loop ik gewoon door, dan doe ik net alsof ik ze niet hoor.
Ik ben ook wel eens boos geworden, vooral als mensen me uitlachten.
Op mijn fiets bijvoorbeeld, ik heb een driewieler.
Dan roepen ze me na: “Kan je niet fietsen ofzo?”. Meestal zijn dat jonge kinderen, 15, 16 jarigen die stoer doen.

Tijdens het uitgaan ben ik ook weleens een club uitgezet omdat ze dachten dat ik stomdronken was.
Dat is wel lastig, uitsmijters die zeggen: “Hé, gaat het wel goed met je?”. Dan leg ik het uit, of mijn vrienden leggen het uit.
Maar ik krijg het steeds weer te horen, soms is dat wel vervelend.’

Zelfspot
‘Ik doe er niet zielig over dat ik struikel. Mijn vrienden accepteren mij en ik maak er zelf grapjes over.
Ik zeg ook nooit van te voren als ik iemand voor het eerst ontmoet, “Ik heb een beperking”, dat hoeft niet van mij.
Als ik loop maak ik een slinger naar links of naar rechts door mijn evenwichtsstoornis, dus dat zien ze vanzelf wel. Dan vragen ze het wel.

Soms denk ik weleens, wat nou als ik dat niet had gehad, geen evenwichtsstoornis.
Ik zal er nooit vanaf komen, ik moet ermee leren omgaan want ik heb dit nou eenmaal.
Het wordt wel beter in de loop van de jaren, maar het gaat niet weg.
Soms baal ik er wel van dat ik dat heb, dan vind ik het wel lastig.
Maar ja, je moet het maar gewoon accepteren en er mee leven.’

Meedoen
‘Ik heb een passie voor sport, dus ik wilde een sportopleiding gaan doen.
Dat was voor mij alleen niet haalbaar omdat ik praktijkonderwijs heb gedaan.
Toen de LFB in het laatste jaar op school een presentatie kwam geven over het werk van een ervaringsdeskundige,
vond ik dat wel interessant.
Ik ben stage gaan lopen en daarna begonnen aan mijn leerwerktraject, de STERKopleiding.
Dan ga je kijken wie ben ik, wat kan ik. Je leert samenwerken en afspraken maken, wat je bij gewoon werk ook doet.

Ik kwam erachter dat ik goed ben in communicatie. Logo’s ontwerpen, de website en social media bijhouden enzo.
Een paar jaar geleden hebben we het communicatieteam opgezet, net zoals andere bedrijven dat hebben.
Van begin af aan ben ik daarbij betrokken. Ik vind het leuk en ik kan het goed.
Ik ben wel een doorzetter, als ik ergens mee bezig ben dan wil ik het ook afmaken, ook in mijn werk.

Anderen zeggen ook dat ik mijn werk goed doe. Ik krijg goede reacties van collega’s. Ze zeggen dat ik goede ideeën heb.
Ik krijg ook veel vragen van collega’s, ze weten wat ze aan mij hebben.
Ze zijn blij met mij. Ik denk dat ik ook wel een stukje gezelligheid in het team meebreng.
Dat is ook belangrijk. We werken serieus maar hebben ook veel lol met elkaar, we lachen veel.’

“Iedereen moet kunnen sporten”

Trots
‘Als ik mensen om me heen hoor zeggen dat ze trots op mij zijn of dat ze mij hebben zien groeien, zoals mijn ouders of een goede collega.
Dan doet mij dat goed. Zelf denk ik er niet zo over na, maar als ik het dan van anderen hoor dan vind ik dat wel leuk.
Mijn ouders en mijn zus hebben mij veel gestimuleerd.
Zeker ook toen ik de stap heb gezet om op mezelf te gaan wonen.
Ze waren natuurlijk wel eens bezorgd over mij, maar ze lieten mij zo vrij mogelijk.
En mijn zus geeft me soms advies. Dat vind ik wel fijn.

Wat ik doe, waar ik woon, waar ik werk, daar ben ik tevreden mee.
Ik ben nog jong, 26. Misschien in de toekomst, heel misschien kan ik een betaalde baan vinden.
Als trainer of medewerker in een sportschool werken, dat lijkt me heel leuk.
Ik ben heel sportief, ik houd van fitness, hardlopen, boksen en ik heb gevoetbald.
Omdat ik ben gaan sporten is mijn lijf sterker geworden, mijn balans is beter geworden.

Ik wil mensen met een beperking inspireren om ook te sporten.
Sommige mensen vinden de drempel te hoog om naar een normale sportschool te gaan.
Het is ook wel een ding, want als je in een sportschool komt, dan zie je niet zo snel mensen die een beperking hebben.
Dat is jammer, iedereen moet kunnen sporten.
Ik zou het leuk vinden om daar iets aan te doen in de toekomst.
Plezier maken en je goed voelen. Daar draait het om in het leven

Verborgen Heldenreizen
Dit portret is één van de verhalen uit de reeks ‘Verborgen Heldenreizen’,
gemaakt door storyteller Mariël van Dijk in samenwerking met ervaringsdeskundigen
van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen Onderling Sterk – LFB.