Rouw is als een oceaan, het komt in golven, als eb en vloed. Soms is het water kalm en soms is het overweldigend. Het enige wat we kunnen doen is leren zwemmen.

Wanneer je verdrietig bent, blik dan in jouw hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk. Pijn en leegte na verlies van je dierbare het overkomt je het gevoel van gemis, ik ervaar rouw en verlies tot diep in mijn zijn. Het is een mengeling van verdriet, ongeloof, angst en boosheid. Dan is het leven op eens zo kwetsbaar en teer met al zijn veranderingen met al het verdriet maar ook al het moois.

Ik zelf gebruik mijn rouw om mijn levenskracht aan te wakkeren, en ja rouw is pijn en akelig, maar het is ook een rijkdom om te kunnen rouwen om iemand. Het geeft aan hoeveel verbinding er was in dit aardse leven. Een verbinding die weliswaar niet meer hier tastbaar is, maar in mijn hart absoluut wel.

Rouwen doen we allemaal of het een om een persoon gaat of om een dier of iets anders tastbaars. Dat je ruimte maakt voor jouw rouw dit niet weg te stoppen en verhullen maar door liefdevol te zijn naar jezelf. Hulp zoeken en alles doen wat je nodig hebt om te kunnen helen, en door tegelijkertijd de schoonheid in het rouwen te zien en de rijkdom en liefde. Dan maakt rouw een verdieping in wie jij bent.

Soms kun je een teken krijgen van de andere kant, bijvoorbeeld de persoon die je zo moet missen verschijnt bijvoorbeeld levensecht in je dromen, een vlinder dat op jouw hand gaat zitten, een vogel kijkt jou recht in de ogen aan. Dit zijn maar voorbeelden dit roept iets op want je weet dat het iets betekent, maar je gedachte of die van andere doet het af als toeval.

Jouw dierbaren die laten weten dat hij er nog is. Voor mij zijn dit soort signalen geen toeval de(spirituele wereld) of je mag het de gewone wereld noemen doet er veel aan om de mensen die achter blijven te laten weten hoe het met ze gaat en vooral dat ze er nog zijn. Afhankelijk of de boodschap binnenkomt.