Vaak zie je niks aan ze. Maar voor mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) kan het leven knap lastig zijn. Dus hoe ga je er mee om? Het Ministerie van Gehandicaptenzaken sprak met Mireille de Beer over hoe zij heeft leren leven met die beperking.

Faalervaringen, frustratie, negatief zelfbeeld

Mensen met LVB hebben een IQ dat ligt tussen de 50 en 70. Vaak hebben zij moeite om mee te doen in de samenleving. Mensen met een LVB hebben problemen met (abstract) denken, het oplossen van problemen en met leren. Daarnaast hebben zij vaak moeite met het begrijpen van taal en met verschillende sociale en praktische vaardigheden. Dit kan weer leiden tot faalervaringen, frustratie, een negatief zelfbeeld en gedragsproblemen. De problemen beginnen meestal in de kindertijd en dat was voor Mireille net zo.

Hoe merkten jouw ouders dat er iets aan de hand was?

“Ik had geen aangeboren hersenletsel, maar werd na mijn geboorte ziek. Daardoor had ik last van een moeilijke start. Ik kon op school niet goed meekomen. Ik had moeite met taal, rekenen, communicatie en gewoon meedoen als kind. Artsen dachten in eerste instantie dat er niets met me aan de hand was. Mijn psycholoog zei dat ik nooit zelfstandig zou kunnen worden en dat ik naar een instelling zou moeten. Mijn ouders hebben er voor gezorgd dat ik wel zelfstandig kon worden.”

Jouw beperking kun je niet zien. Maakt dat het soms lastig?

“Als ik nieuwe mensen ontmoet, hebben ze vaak een heel ander beeld van mij. Ze denken vaak van ‘Mireille kunnen we dit wel even vragen.’ Er werd soms meer gevraagd van me dan ik aan kon. Maar tegenwoordig kan ik wel goed mijn grenzen aangeven en zeggen wat ik nodig heb om goed te kunnen werken.”

Hoe heeft jouw LVB je leven beïnvloed?

“Ik merk nu soms dat ik tijd aan het inhalen ben. Ik denk dat ik nu veel meer leer dan toen ik kind was en dat ik toen te weinig heb geleerd. Ik voelde me vaak een beetje achtergesteld en ik denk dat ik daarom zo graag wil leren. Ik merk dat het nu nog steeds soms wel lastig is om moeilijke teksten te begrijpen. Het verwerken van informatie gaat wat trager. Maar daarin heb ik me ook ontwikkeld.”

Ik las dat je bang was voor contact met mensen. Waarom was dat en hoe ging het contact met anderen?

“Door mijn werk bij een belangenorganisatie moest ik verder, ik moest mijn beperking accepteren. Want als je niet je eigen beperking accepteert, kun je een ander niet helpen. Het was een vuurdoop. Ik moest leren om contact te maken met nieuwe mensen. Dat was een groot probleem. Ik bleef het liefst bij mijn coach hangen, ik was heel bang en had weinig zelfvertrouwen dus bleef ik op haar leunen. Ik vind het soms nog wel moeilijk om nieuwe dingen te vertellen. Wat vertel je wel en wat niet? Maar als ik nu bijvoorbeeld een nieuwe collega krijg, dan wil ik eerst een beetje kennismaken. En als ik ontdek dat iemand te vertrouwen is, kan ik het wel vertellen. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen.”

Hoe heb je je beperking leren accepteren?

“Wat mij heel erg heeft geholpen is dat de mensen in mijn omgeving en mijn coach in mij gingen geloven en me vertrouwen gaven. Zij hebben mij alle kansen van de wereld gegeven. Daardoor kwam ik erachter dat ik meer kon dan ik zelf dacht. Dat was een ommekeer in alles wat ik deed. Ik voelde me eerst klein gehouden, hoe goed bedoeld het ook was. Maar denk ik, als ik val, dan val ik. Daar kan ik alleen maar van leren. Ik ben niet van porselein.”