Met Petra en Dounia naar de PI in Rotterdam
Donderdag 6 juni is Dounia van LFB Goes, samen met coach Petra naar de PI (gevangenis) in Rotterdam geweest.
Lees hier het verslag dat Dounia heeft gemaakt.
Bij binnenkomst moesten we door een detectiepoort, om te kijken of wij geen verboden voorwerpen bij ons hadden. Nadien werden wij opgehaald door Anton. Het programma kon toen echt beginnen.
Toen Anton ons kwam halen werden we naar een soort vergaderruimte gebracht. Hier kregen we de gelegenheid om de medewerkers vragen te stellen over hoe zij hun werk ervaren, en tegen welke dingen zij aan lopen. Er werd verteld dat er begeleiding is voor de ex gedetineerde, reclassering en etc. Slechts 20% komt de gevangenis niet meer in. Dat is best een laag percentage, ik schrok hier best wel van. De beveiligers en andere medewerkers steken veel tijd en vooral ook moeite en energie in het proces van de gedetineerde. Sonde dat het bij de meeste niet baat.
Later kregen we een rondleiding op een afdeling waar de gedetineerde zelf ook rondliepen, ik voelde mij hier ongemakkelijk bij. Niet zo zeer door dat ik me niet veilig voelde maar omdat zij geen attractie zijn, zo voelde dat voor mij. Er kwam een bewoner naar ons toe die zijn ‘’kamer’’ liet zien. Ook dit was best ongemakkelijk. Ik vond het best zielig om zo over hun afdeling te wandelen, had het gevoel dat ik aapjes aan het kijken was.
Gesprek met een gedetineerde: we mochten in gesprek met een gedetineerde. Alleen werd heel het gesprek overgenomen door 2 ex gedetineerde. Ik had een lijst met 12 vragen meegenomen, maar alles wat ik wilde vragen hadden zij al gedaan. Hij vertelde waarom hij in de PI zat. Hij was met 200 km van Brabant naar Rotterdam gereden en is toen gepakt.
Ik werd hier best naar van, omdat hij met zulk asociale rijgedrag mensen had aan kunnen rijden, of erger. Verder wilde hij graag rust als hij vrijkomt, en een baan als lasser. Hij verlangde het meest naar rust als hij weer vrijkomt. Hij vertelde dat hij uit zijn vertrouwde omgeving was gegaan en was verhuisd naar Vlissingen en Breda. Maar dat hem dat niet had geholpen van de drugs en drank af te blijven. Hij vertelde ons dat wij moesten uit kijken wie wij helpen, en dat wij daar selectief in moeten zijn. Want niet iedereen heeft het beste met je voor. Die woorden zijn mij het meest bij gebleven.
Aan het eind van de middag kregen wij een prokkelcertificaat in een mooie fotolijst. We hadden niet verwacht dat je die al zo snel zou krijgen.
Dit was een hele boeiende prokkelstage, heb het erg naar mijn zin gehad, alleen was het voor mij niet speciaal nodig om ‘aapjes te kijken”.
