Omdat wij te vroeg op het BUAS aankwamen, werden wij door een vriendelijke medewerkster begeleidt naar een koffieruimte waar wij konden wachten op de rest van de groep.

Toen de groep compleet was gingen wij naar het lokaal waar wij een presentatie kregen over alle oorlogsmonumenten in Breda die wij tijdens de fietsroute tegen zouden komen, héél interessant. De presentator gebruikte in het begin een aantal lastige woorden, maar toen Mark terecht vroeg naar de betekenis hiervan, lette de presentator op zijn taalgebruik en benoemde meteen de betekenis van de lastige woorden. Het was top dat hij wat deed met de Feedback. 

Na de presentatie begon de fietsroute langs de oorlogsmonumenten, Mirjam op haar scootmobiel, en Mark met de auto. Onderweg hebben wij veel plezier gemaakt, en veel gekletst met de docenten en studenten van het BUAS. De oorlogsmonumenten waren ook erg indrukwekkend om te zien. Een aantal monumenten waren erg indrukwekkend, zoals: de tank die Polen had geschonken aan Breda, en een straatnaam die werd vernoemd naar Paul Windhausen hij was een tekenaar en werd helaas om het leven gebracht omdat hij verzetsstrijder was.  

Na de fietsroute zijn wij naar het Maczek museum geweest, waar wij een PowerPoint presentatie te zien kregen over de bevrijding van Breda, en de rol van generaal Stanislaw Maczek hierin. In het museum stonden palen waar een koptelefoon bij hoorde, en als je die pakte en aan je oor hield, dan kreeg je een verhaal te horen over een soldaat, of iets anders. Wat ons het meeste is bijgebleven was dat je op een muur een PowerPoint zag van een soldaat of van generaal Maczek. Je kon dan de route zien wat die persoon tijdens de tweede wereldoorlog had afgelegd. Wij vonden dat in het begin wel lastig omdat je niet meteen wist waar je naar moest kijken, want er waren drie zitplaatsen met koptelefoons beschikbaar, en alle drie die plaatsen waren bezet, zo wist je niet waar je naar moest kijken. Maar toen wij eenmaal doorhadden hoe het werkte, was het heel interessant.  

Het laatste onderdeel in het Maczek museum was het bespreken van een aantal stellingen. Er werd aan ons gevraagd of wij vinden dat Nederland voor áltijd stil moet staan bij de dodenherdenking, de meeste aanwezige waren het hiermee eens, maar er waren er ook een paar die vonden dat het over een tijdje niet meer nodig is om hierbij stil te staan, omdat het al zo lang is geleden. Ook werd er gevraagd of wij vinden dat wij iedereen die is omgekomen moeten herdenken, dus ook de omgekomen nazi’s, NSB-ers en andere omgekomen mensen. Ook bij deze stelling waren de meningen verdeeld.