‘Ik ben een dag- én een nachtmens’, zegt Arnold Berkhout. ‘Ik ga laat naar bed. Ik kijk graag televisie of ik ben bezig op de computer.’ Tot zes jaar geleden was dat geen enkel probleem. Arnold woonde toen al bij Sherpa, samen met zijn vrouw Lida, en kon zich goed alleen redden. ‘Maar bij een operatie aan mijn nek in 2011 is er van alles mis gegaan’, vertelt Arnold. ‘Het zou drie uur duren, maar ze zijn een hele dag met me bezig geweest. Nu is de linkerkant van mijn lijf verlamd en zit ik in een rolstoel. Alleen mijn hand kan ik nog een beetje bewegen.’ Hij tilt zijn arm op en zwaait. ‘Ik heb vier maanden revalidatie gehad in de Hoogstraat en toen mocht ik weer naar huis.’

Niet lekker in zijn vel

Rosaline Meester en Margriet van Diermen waren in die tijd de begeleiders van Arnold. Ze zagen dat hij het moeilijk had. ‘Arnold lacht graag en veel,’ zegt Rosaline, ‘dus we merkten al snel dat hij niet lekker in zijn vel zat. Niet zo gek als je moet leren leven met een lichaam dat niet doet wat je wilt. Allerlei dingen die Arnold leuk vond, konden ineens niet meer.’

Tijdens een van de wekelijkse bezoekjes hebben ze erover gesproken. Arnold vertelde dat hij vooral veel moeite had met vroeg naar bed gaan. Afspraak bij Sherpa is, dat de avonddienst daarbij helpt. Maar de avonddienst gaat om half 11 naar huis. ‘Dus ik lag elke avond om 10 uur in bed,’ zegt Arnold. ‘Ik vond het vreselijk, ik kan dan nog helemaal niet slapen.’

Proeftijd

De twee begeleiders besloten erover in gesprek te gaan met hun teammanager en de nachtdienst. Die wilden wel meewerken. Na een proeftijd van twee maanden gaat Arnold nu om 1 uur naar bed. Rosaline: ‘Ieder mens wil toch de controle over zijn eigen leven houden? We proberen daar zoveel mogelijk aan tegemoet te komen. Niet altijd uitgaan van het vanzelfsprekende, maar kijken wat iemand nodig heeft om prettiger te leven. Nu zien we weer een glimlach op Arnolds gezicht, dat is toch prachtig?’

Samen koken

Arnold vindt het ook heel jammer dat hij niet meer zelf kan koken. ‘Het is te gevaarlijk’, zegt hij. ‘Doordat ik geen gevoel meer heb in mijn hand, zou ik me lelijk kunnen verbranden.’ Ook daarvoor zoeken ze naar oplossingen. Margriet: ‘Arnold gebruikt nu bijvoorbeeld een airfryer in plaats van een friteuse. Zo kan hij toch zijn eigen frietjes bakken. En in de weekenden kookt hij vaak met een begeleider. Door een wisseling in personeel staat dat nu op een laag pitje, maar dat pakken we straks weer op.’

Praten en luisteren

Arnold heeft zich altijd ingezet voor mensen met een beperking. Eerst bij de LFB en nu geeft hij bij Sherpa voorlichting aan nieuwe medewerkers. ‘Ik vind praten en luisteren belangrijk’,  zegt hij. ‘Ook als mensen niets kunnen of willen zeggen, kun je erachter komen wat ze voelen. Door naar hun ogen te kijken, of te luisteren naar de klank van hun stem. Je moet het niet voor ze invullen. Dat is betutteling.’