LFB Scholing en Training
"Ik kan goed observeren, en goed luisteren naar mensen. Daardoor kan ook goed meedenken en adviseren. Maar ook presenteren is een van mijn talenten. Én ik ben ambassadrice van een stichting die themavakanties organiseert voor mensen met ernstige meervoudige beperkingen en ouderen."
Ik wil jullie iets vertellen over mij: een jonge vrouw, bouwjaar 1976, zit in een rolstoel, vast met bandjes, oogleden open geplakt met pleister omdat ik zelf mijn ogen niet open kan houden, niet omdat ik slaperig ben, maar omdat mijn spieren niet werken, en ik gebruik een spraakcomputer.
Ik zie er dus niet alledaags uit.
De blikken van anderen
Als ik ergens kom of alleen maar zit waar ze me niet kennen, kijken mensen naar me.
Ze denken dan vaak dat ik niet veel begrijp. En ze zijn soms bang van me.
Als mensen me dan al aanspreken doen ze dat vaak op een hele kinderachtige manier.
Nog net geen aai over mijn bol.
Fijn als kinderen vragen stellen
Kinderen reageren vaak anders. Die zijn gezond nieuwsgierig.
Dat vind ik fijn. Ik vind het fijn als ze naar me toe komen en vragen stellen.
En nog beter als hun ouders daar op een positieve manier op ingaan.
Gelukkig is dat steeds vaker zo. Dat was vroeger wel anders.
Toen zei men vaak heel kattig: “niet kijken!”
Ook met begeleiding heb ik dat weleens meegemaakt. Dat ze een beetje bang zijn.
Beetje bang van jou
Laatst zei een invaller dat ook gewoon tegen mij: “ik ben een beetje bang van jou”.
Maar achteraf bleek dat niet zo te zijn, toen diegene iets meer over me wist. Gelukkig!!
Meestal weten begeleiders door andere begeleiders, al iets meer over mij.
Maar niet altijd.
Zoals die ene keer
Ik weet het nog goed: een nieuwe invaller kwam binnen.
Die stapte gelijk zonder uitleg op me af, stelde zich voor en knoopte een gesprek aan.
Haar telefoon ging tijdens ons gesprek. Ik zei: je mag wel opnemen hoor. Maar nee die kon wel wachten zei ze. Ik ben nu met jou in gesprek.
Zo kan het ook.