Koffie drinken
‘Omdat ik spasme heb en in een rolstoel zit ging ik naar het speciaal onderwijs.
Ik heb een beperking gekregen door zuurstoftekort bij mijn geboorte, een fout van de dokter. Op school zeiden ze dat ik naar gewone dagbesteding moest gaan. Maar ik dacht nee, daar ben ik te slim voor. Mijn moeder steunde mij hierin.

De hele dag koffie drinken is niet echt mijn ding. Ik vind het fijn dat er ook wat van mij verwacht wordt. Anders doe ik er toch niet toe? Soms denk ik wel eens, als ik in Tunesië had gewoond, het land van mijn vader, dan had ik 7 dagen per week, 24 uur per dag in een bed gelegen, niks liggen doen. Dat vind ik een verschrikkelijk idee.

Ik doe ik vaak heel direct en grappig, maar soms is het een houding.
Ik ben ook gevoelig. Maar ik laat niet met me sollen, dat vinden mensen soms irritant. En soms heb je sowieso geen klik met iemand.

Er zijn ook wel eens medebewoners die denken: hij zit in een rolstoel hij beweegt raar, dus ik ga niet met hem om. Dat kan ik echt niet accepteren, ik word daar verdrietig en boos van. Of mensen die doordat ze mijn beperking zien iets aan een ander vragen, over mij, en niet rechtstreeks tegen mij praten. Dat vind ik vreselijk irritant.

Tegen de muur oplopen
‘Begeleiders onderschatten mij weleens, of ze bepalen wat ik aankan.
Ik denk dat ze het goed bedoelen, maar ik vind het heel moeilijk als ik klein gemaakt word.
Dan kan je wel MBO of HBO hebben, dat maakt me niet uit. Je moet niet voor mij bepalen.

Als je echt zelf niet kan nadenken begrijp ik dat er voor je wordt bepaald, maar mijn hoofd en gevoel voor humor is een van de weinige dingen aan mijn lijf wat goed werkt. Ik wil niet dat mij dat wordt afgenomen. Heel vaak wordt er gezegd, “je kan dit niet”.
En dan na een paar jaar ben ik er toch gekomen.

Ik zit in een rolstoel en kan niet goed zien, dat weet ik, maar ik kan ook heel veel wel. Laat het mij het gewoon proberen.
Laat me tegen de muur lopen, zoals jij ook tegen een muur loopt. Dan kom ik er zelf wel achter. Het is vreselijk als mensen het voor mij bepalen dat ik iets niet kan. Alleen omdat ik in een rolstoel zit.

“Maak me niet beperkter dan ik ben”

Mogelijkheden
‘Via een huisgenoot van mijn woonlocatie ben ik bij de LFB terecht gekomen.
Het leek me leuk omdat ze opkomen voor de rechten van mensen en trainingen geven. Dat wilde ik ook doen.
Met mijn hoofd en humor kan ik veel doen.
Die kans krijg ik gelukkig bij de LFB, maar niet overal.

Ik voel me gezien als er echt met mij overlegd wordt en ik dingen mag bepalen.
Ik vind het leuk en belangrijk dat ik echt als gelijkwaardig wordt gezien, niet als cliënt en begeleider.
Collega’s onder elkaar, zoals bij de LFB.
Er is wel een rolverdeling, maar we werken echt samen.
Natuurlijk is de ene dag leuker dan de andere dag. Het is geen speeltuin hier, maar je moet wel plezier in je werk hebben.

Sinds ik bij de LFB werk heb ik geleerd in mogelijkheden te denken.
Daar heb ik met mijn coach Mirjam aan gewerkt. Zij dacht anders dan anderen.
Zij heeft mij anders leren kijken, naar wat wel kan. Mirjam en andere collega’s zijn daarin belangrijk geweest, en nog steeds.
Ze luistert naar me en denkt mee.
Je hebt af en toe iemand nodig die hetzelfde denkt.’

Eruit halen wat erin zit

‘Een van mijn dromen is om gastlessen aan jongeren te geven die in dezelfde situatie als ik zitten,
een lichamelijke beperking en een hoofd dat goed werkt.
Ik wil ze laten zien wat er mogelijk is en hoe je dat aanpakt.

In de toekomst wil ik helpen om het leven van mensen met een beperking beter te maken.
Ik wil graag iets betekenen voor mensen met een beperking in arme landen en een vakantieorganisatie beginnen voor mensen met een beperking.
Maar nu vind ik de LFB nog heel leuk. Misschien wil ik ooit in de PVT (personeelsvertegenwoordiging) om organisatiebreed meer te doen.

Mijn beperking is er elke dag. Eerlijk gezegd geloof ik niet in het accepteren van mijn beperking, dan is het alsof ik het vergeet.
Ik geloof dat ik ermee heb leren omgaan. Vroeger op school, in mijn werk en straks met het vinden van een vrouw.
Er komt altijd weer iets nieuws waar ik mee om zal moeten gaan.

Mensen die eruit halen wat erin zit en het ook niet makkelijk hebben, dat vind ik inspirerend.
Iedereen heeft moeilijkheden, ook al heb je geen beperking.
Voor mij draait het leven om plezier, doen wat je leuk vindt. Als het slechter was afgelopen bij mijn geboorte,
dan was ik er misschien helemaal niet geweest. Gelukkig ben ik er, daar ben ik blij mee.’

Verborgen Heldenreizen
Dit portret is één van de verhalen uit de reeks ‘Verborgen Heldenreizen’,
gemaakt door storyteller Mariël van Dijk in samenwerking met ervaringsdeskundigen
van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen Onderling Sterk – LFB.