Ik mis de reuring op het werk.
Ik mis het echte leven, het echte samen werken met collega’s.
Dat gebeurt nu ook wel maar toch is het anders.

Ook heeft het sociale leven te lijden onder het Coronatijdperk.
Even naar mijn moeder gaat niet. Ik moet dan met de trein en bus. Het OV mijd ik.
Wel bel ik regelmatig met mijn moeder.
Ik ben in die zes weken één keer bij mijn vader geweest.
Gelukkig heeft hij een auto en heeft hij mij opgehaald en thuis gebracht.
Even met vrienden of wie dan ook een terrasje pakken zit er nu niet in.
Dat is best zuur nu het mooie weer er aankomt.

Eigenlijk heb ik geluk dat ik in een 24uurs instelling woon.
Dan zie ik nog mensen (begeleiding).
Maar ik heb ook pech dat ik in een 24uurs instelling woon: bezoek ontvangen mag nu niet.

Zelfs de supermarkt is een uitdaging.
Je moet boodschappen doen met een winkelwagentje.
Ik doe nooit boodschappen met een wagentje.
Dat was erg wennen met een winkelwagentje.
Soms heeft mijn motoriek wat meer ruimte nodig dan gepland.
Ik kan je vertellen, dat is niet altijd even handig met een winkelwagentje.

Ik ga iedere dag wel even naar buiten.
Ik probeer zo vaak als mogelijk wel even een stukje te fietsen.
Even frisse lucht opsnuiven even mijn hoofd leeg te maken.
Anders wordt ik gek en komen de muren op mij af.