• Om van de ene dag op de andere te horen dat ze niet meer op weekeinde gaan naar hun ouders.
• Dat hun ouders ook niet meer op de koffie kunnen komen, zoals sommige dat zo gewend zijn.
• Dat ze niet meer zonder begeleiding op of rond het terrein van Elver mogen lopen of fietsen.
• Dat het bezoek aan de dierentuin (die naast Elver gelegen is) niet meer door kan gaan omdat de dierentuin niet open is.
• Dat cliënten niet meer mee mogen om dagelijkse boodschappen te doen.
  Omdat je maar met één persoon in de supermarkt mag komen.
• Dat cliënten zelf in het gebouw niet naar één van de vier andere groepen mogen lopen voor een bakje koffie.
  Omdat vanaf begin maart alle groepen voor elkaar verboden terrein zijn.
• Dat de cliënten van verschillende groepen (en dus ook hun begeleiding) moeten denken aan de anderhalve meter afstand wanneer ze elkaar bij de voordeur tegen komen.

De eerste twee weken ging nog best wel aardig.
Het leek allemaal een beetje op vakantietijd.
Maar nu we al richting de zeven weken gaan, zijn alle cliënten het zat.
Ze willen graag weer in hun dagelijkse structuur, zoals ze altijd gewend waren.
Twee van de mensen van deze groep zijn naar huis gehaald. Maar zij zijn het zat.
Ze zijn blij dat ze bij hun familie zijn, maar beginnen nu ook het groepsleven te missen.

Elke keer als Mark Rutte een up do date op de televisie geeft.
Hoe het ervoor staat en wat de regering beslist.
Dat geeft soms stress bij mijn cliënten. Omdat ze elke keer hopen dat het over is.
En soms zijn ze het ook helemaal zat omdat wij als begeleiding heel vaak zeggen: handen wassen met zeep!
En dat er heel veel schoongemaakt wordt door de begeleiding, vooral de deurklinken, lichtknoppen, koppen van de kranen.

Maar dan zeg ik ook elke keer: er is nog niemand ziek geworden en dat willen we graag ook zo houden.

En soms wordt het hen teveel en uiten ze verbaal of fysiek hun frustratie.
En dat kan je ook niemand kwalijk nemen.
Tenslotte is het wel zo dat wij als begeleiding wel naar huis mogen en bij onze gezinnen kunnen zijn!