Groeien
‘Toen ik op het speciaal onderwijs zat, wist ik nog niet echt waar ik naartoe zou kunnen gaan.
Via een stagebegeleider van school ben ik in de horeca gaan werken.
Ik wist al dat het tijdelijk zou zijn, dat was toen al mijn wens.
Ik wil altijd door blijven groeien, steeds nieuwe dingen ontdekken.
Na vijf jaar had ik het wel een beetje gezien, ik wilde doorstromen naar een betaalde baan.

Het gaat toch allemaal anders als je een beperking hebt.
Van school word je naar dagbesteding gestuurd en daar houdt het op.
Je groeit een beetje door in het vak, maar je leert er niks nieuws bij. Dat is jammer, vind ik.
Je kan niet zomaar vacatures gaan uitzoeken die je leuk vindt, zo van “dit lijkt me wel wat”, je moet toch altijd bepaalde diploma’s behaald hebben. Daardoor wordt het zoeken lastiger als je een beperking hebt.

Ik heb tot nu toe een redelijk goed leven.
Gelukkig heb ik een goede band met mijn ouders en broertje en geen vervelende ervaringen met zorg of begeleiding.
Maar af en toe was het wel lastig.
Ik voelde me soms toch een beetje een buitenbeentje, zeker in mijn kinderjaren.
Als ik over straat liep dan dacht ik vaak “Misschien zien ze mijn linker hand wel”, omdat ik aan die kant verlamd ben door een hersenbloeding bij mijn geboorte.

Ik vond het lang niet altijd leuk als er tegen me gezegd werd: “Ik denk dat je dit wel kan en dat dit wat minder voor je is”.
Ze zeggen het wel op een aardige manier, maar ik wil het eerst zelf ervaren, zodat ik het zeker weet.
Anders komt het niet vanuit mezelf.
Het is niet zo dat ik ben tegengehouden of klein gehouden, maar er wordt al een beeld geschetst van hoe je ongeveer bent.
Terwijl je nog niet eens echt een baan gehad hebt of nooit hebt ervaren hoe het is.’

Inclusief
‘Via een jobcoach is de LFB op mijn pad gekomen.
Ik had nog nooit van de functie van ‘ervaringsdeskundige’ gehoord.
Deze baan is voor mij een stapje verder richting een betaalde baan omdat ik nu naast mijn uitkering ook een vergoeding krijg.
Het leek me leuk omdat ik graag wil staan voor een inclusieve samenleving.
Er gaan al veel dingen goed, maar heel veel dingen kunnen nog beter.

Ik zou het liefst zien dat er meer werkplekken komen in gewone bedrijven waar iedereen samen kan werken,
mensen met en zonder beperking.
Dat is voor mij een inclusieve samenleving. Ik begrijp wel dat het ook met geld te maken heeft als mensen extra begeleiding nodig hebben, maar je kan als bedrijf ook kijken naar wat die persoon voor je kan betekenen.
Kijk naar wat iemand wél kan zodat je werk kan doen dat bij je past, bij een gewoon bedrijf.
Ik vind dat dat nog niet genoeg gebeurt. Soms heb je echt een diploma nodig, maar niet altijd.

Je moet ervaring kunnen opdoen, want door te doen leer je.
Bij de LFB zoeken we samen naar oplossingen om dit soort knelpunten op te lossen in de voor mensen met een licht verstandelijke beperking.
Zodat het makkelijker te maken om je te ontwikkelen, en ook leuker.’

“Iedereen doet ertoe”

Doorleren
‘Doordat ik een verstandelijke beperking heb, was vroeger ik soms wat minder sociaal naar mensen zonder beperking.
Het was toch altijd een stap, om te laten zien dat je er bent. Maar over die drempel ben ik inmiddels heen.
Ook al heb ik een beperking, ook al is het wat lastiger om te leren voor mij, dat gaat niet ten koste van mijn motivatie.

Ik werk hier nu ruim een jaar en ik heb al heel veel geleerd.
We geven gastlessen aan studenten Social Work en mogen presentaties goedkeuren.
We praten veel met de studenten en we denken met ze mee.
De samenwerking is heel gelijkwaardig.
Na een evaluatie zeiden ze dat ze ons heel sociaal vonden overkomen.
Eigenlijk hadden ze ons lager ingeschat qua praten en begrijpen enzo.
Dat is winst voor hun en het levert ons ook heel veel op.
Het geeft goede energie. Ik hoop dat we ook met andere studenten gaan samenwerken die weinig van ons weten, zodat we iets meer over onszelf kunnen vertellen.

Mensen hebben vaak al een beeld van ons voordat we met elkaar in contact zijn gekomen.
Het is belangrijk om van ons te laten horen en bekender te worden zodat mensen een beter beeld krijgen van leven met een beperking.
Er is niet een soort beperking, maar wel tientallen verschillende soorten, de een wat zwaarder dan de andere.’

Inspireren
‘Ik wil heel graag praten met mensen in de zorg, zowel begeleiders als cliënten, om te horen wat zij vinden, wat mensen dwars zit.
En het lijkt mij hartstikke gaaf om eens naar het buitenland te gaan om te kijken hoe het daar geregeld is in de zorg.
Hoe gaan ze daar met mensen met een beperking om? Hebben ze daar ook ervaringsdeskundigen? Dat wil ik graag ontdekken.

Het zou goed zijn als we op middelbare scholen presentaties geven om leerlingen te laten zien dat wij er ook zijn.
Misschien kunnen we ze inspireren om ook naar een opleiding Social Work te gaan kijken.
En ook leerlingen op het speciaal onderwijs laten zien, kijk, hier kan je ook naartoe uitstromen.
Zodat je over jezelf leert praten en je talenten ontdekt als ervaringsdeskundige.

Door mijn verhaal te delen kan ik ook weer anderen inspireren.
Ik hoop op een later moment te zien dat ik ook echt een steentje bijgedragen heb, dat ik het ook echt in samenleving terugzie.

Sinds ik bij de LFB werk en door kan leren voel ik me een stuk zelfverzekerder.
Ik ben socialer en assertiever geworden. Ik heb nu het gevoel dat ik ook echt in de samenleving thuishoor.
Dat is mijn grootste inspiratie, gelijkwaardigheid tussen mensen, ongeacht wie je bent of waar je vandaan komt. Iedereen doet ertoe.’

Verborgen Heldenreizen
Dit portret is één van de verhalen uit de reeks ‘Verborgen Heldenreizen’,
gemaakt door storyteller Mariël van Dijk in samenwerking met ervaringsdeskundigen
van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen Onderling Sterk – LFB.