Duiventil
‘Vanaf mijn vierde is bij mij de diagnose autisme gesteld. Leren was moeilijk, voor theorie moest ik hard werken, maar het lukte wel.
Vooral stages waren heel moeilijk omdat zelfstandig werken en plannen door mijn beperking heel lastig voor mij is.
Uiteindelijk heb ik op het ROC mijn eindcertificaat als administratief medewerker niveau 1 gehaald.

Na school heb ik bijna een jaar thuis gezeten en gezocht naar mogelijkheden om te werken.
Via een jobscoach ben ik bij een sociale werkplaats begonnen, ik deed daar vooral productiewerk.
Toen ik wat anders wilde ben ik op zoek gegaan naar licht administratief werk. Het leek uitzichtloos, dat was best moeilijk.

Op het allerlaatste moment kwam ik met de LFB in aanraking.
Daar had ik toen nog nooit van gehoord, maar het was de enige kans die ik nog had.
Ik begon twee dagen per week als directiesecretaresse, maar de werkplek die ik toen had was een soort duiventil.
Iedereen vloog in en uit, dat was veel te onrustig voor mij.

Op mijn laatste werkdag heeft LFB coach Ineke mij als het ware gescout.
Ze zag iets in mij en dacht, als het op deze plek niet lukt moet ze het in mijn team proberen.
Dat was in Baarn, maar ik had nog nooit gereisd. Een collega heeft mij leren reizen en toen
ben ik bij de afdeling Scholing en Training begonnen met trainingen geven. Toen wist ik: dit is het.

Tarten
‘In het begin was er best wel veel twijfel: directiesecretaresse, training geven als ervaringsdeskundige?
Mijn ouders dachten; “Schiet ons maar lek, hoe doe je dat dan?”.
Ik vond het heel eng hoor, ik was heel angstig.
Ik ben heel liefdevol en zorgzaam opgevoed, maar ook beschermd, dus ik was het niet gewend.

Ik ben een denker en zie weleens beren op de weg.
Het heeft mij geholpen om me niet te laten beperken door angst, maar te denken:
“Ik ga nieuwe dingen proberen, we kijken wel hoe het loopt.”
Door te doen, goed naar mensen te luisteren en feedback te krijgen kon ik leren in de praktijk.
Je leert je volwassen te gedragen, niet als een kleuter te gaan stampvoeten als iets niet lukt.

Soms is het goed om je beperking te leren tarten, om daar tegenin te gaan.
Die beperking is er nou eenmaal, daar hoeven we niet de hele tijd aandacht aan te geven.
Het moet geen excuus zijn als iets niet lukt. De ene dag is nou eenmaal beter dan de andere.
Je krijgt iedere dag weer een nieuwe kans, hoe zwaar of leuk de dag ervoor ook is geweest.
Iedere dag moet je het weer opnieuw laten zien. Dat geldt voor iedereen, met of zonder beperking.’

Loftrompet
‘Als je een stapje verder gaat in je ontwikkeling kom je jezelf soms ook tegen.
Dan zie je in: dit is niet goed, dat moet beter, hier vergis ik me in, dit vinden mensen niet fijn.
Als dat in een gesprek op kantoor duidelijk wordt gemaakt, is dat anders dan wanneer je ouders dat zeggen.
Dat is soms moeilijk, maar het hoort er wel bij als je mee wil doen.
Dat is op iedere werkplek zo.

Feedback krijgen is een kans om dingen te leren. We horen natuurlijk liever de loftrom-pet,
’wat doe je dat goed’, of ‘wat doen die gehandicapten dat leuk’.
Dat is wel heel gechargeerd en zwart wit, maar je doet ook wel eens dingen niet goed en niet zo leuk.
Ik hou niet van dat zoetsappige gedoe, wees dan maar eerlijk, dat doe je tegen andere mensen ook.
Waarom zou je dat tegen mensen met een beperking niet doen?

Bij de LFB word je uitgedaagd om gesprekken aan te gaan, om hulp te vragen.
Om elkaar te leren begrijpen en een manier te vinden waarop het wel goed werkt.
We helpen elkaar en praten erover, dan kan je veel dragen met elkaar.
We doen het sa-men en we zijn met elkaar in ontwikkeling.’

Directeur
‘Ik reflecteer steeds meer op mijn eigen gedrag. Dan stel ik mezelf de vraag: waar komt dit nou vandaan?
Kan ik altijd een werkgever de schuld geven of een collega?
Of moet ik meer naar mezelf kijken, naar wat het met mij doet en waarom ik bepaalde dingen niet doe?
Ik kan er wel voor weglopen, maar daarmee houd ik alleen maar mezelf voor de gek. Dit is wie ik ben.
Als ik continue met mijn hakken in het zand ga en niet accepteer wie ik ben, dan ben ik voor geen een werkgever aantrekkelijk.

Toen onze vorige directeur twee jaar geleden met pensioen ging, was de tijd rijp voor mij.
Ik heb gesolliciteerd en nu ben ik al bijna twee jaar directeur bij de LFB.
Vanuit die rol ben ik ambassadeur en woordvoerder van de organisatie, dat vind ik fijnere woorden. Ik denk en beslis mee over het toekomstbeeld en dat toets ik bij onze collega’s en achterban.
Het vraagt veel, je moet een behoorlijke arbeidsethos hebben om dit te kunnen doen.
Misschien ben ik wel de enige directeur met een LVB en een licht autistische stoornis. Dat is wel heel mooi en uniek.’

“Een beperking hoeft geen
excuus te zijn als iets niet lukt”

Proeftuin
‘Vaak is er van mensen met een beperking al een bepaald beeld.
Dat is het grootste obstakel, dat je altijd moet uitleggen wat je hebt.
Het is niet altijd makkelijk uit te leggen, het is heel divers.
Je moet die wereld maar eens echt goed leren kennen, denk ik dan. Dan weet je niet wat je ziet.

Het zou een droom zijn die uitkomt als er in de toekomst een erkende opleiding ervaringsdeskundigheid voor mensen met een LVB kom.
Net zoals in de Geestelijke Gezondheidszorg.
In zo’n opleiding leer je werknemersvaardigheden en worden je kwaliteiten erkent.
Dat helpt bij inclusie op de arbeidsmarkt.
Werkgevers kunnen dan duidelijk zien wat ze van iemand mogen verwachten en mensen met een beperking krijgen de kans om te groeien.

Sowieso moeten meer mensen met een beperking op de arbeidsmarkt een baan kunnen vinden en zelf een salaris kunnen verdienen.
Het zou mooi zijn als je in een soort proeftuin een tijdje allerlei dingen kan proberen.
Een plek met goede coaching waar mensen samen met jou uitzoeken wie je bent.
Wat jouw mogelijkheden zijn en hoe je je verder kan ontwikkelen.
Waar je niet al na 3, 4 keer proberen wordt afgeschreven.
En mocht het niet gaan, dat je simpel kunt switchen.
Zonder de angst dat je niet terug mag naar waar je vandaan kwam, of daar niet meer bij hoort.

Nu is er geen andere keus. Het is nu of dit, of dat.
Al die regeltjes, je wordt meteen in een hokje gestopt maar voor iedereen geldt iets anders.
Ik hoop dat mensen dat los kunnen laten en naar de persoon zelf kijken.
Om dat waar te maken hebben we onze LFB spirit nodig, onze collega’s, heel veel bondgenoten, en natuurlijk het kabinet.’

Van zorgenkind naar dochter
‘Vanaf het moment dat ik ervaringsdeskundige en trainer ben geworden is er een wereld voor mij open gegaan: ik heb leren reizen, leren spreken, ik ben met andere bedrijven in contact komen en ik krijg geen uitkering meer; ik verdien mijn eigen salaris.

Mijn ouders hebben een hele andere kijk op mij gekregen door mijn werk bij de LFB.
Van zorgenkind ben ik echt dochter geworden, dat vind ik heel mooi.
Laten we heel eerlijk zijn, iedereen wil gezond geboren worden.
Als ik mijn beperking had mogen kiezen had ik hem nooit gekozen.
Ik had ook het liefst lang door willen studeren, naar de universiteit gaan. Wat je niet hebt, heb je niet.
Dat maakt niet uit, dat moet je accepteren. Maar soms mis ik het wel.
Aan de andere kan, zonder mijn beperking had ik misschien al dit moois nooit gedaan, ik zal het nooit weten.

Ik heb geleerd van mijn beperking, mijn gebruiksaanwijzing en talenten – die vaak niet gezien werden – een kracht te maken.
Het heeft mij geholpen dat ik een doorzetter ben, leergierig, integer en dat ik dingen goed kan verwoorden.
Sinds een paar jaar ben ik ook een stuk sluwer geworden, misschien meer dan mensen soms van mij denken.
Ik heb meer levenswijsheid en ik weet wanneer ik moet meebewegen, of juist niet.
Moeilijke confronterende momenten zijn onvermijdelijk.
Door die leermomenten heb ik mooie stappen kunnen zetten, dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en waar ik ben gekomen.’

Verborgen Heldenreizen
Dit portret is één van de verhalen uit de reeks ‘Verborgen Heldenreizen’,
gemaakt door storyteller Mariël van Dijk in samenwerking met ervaringsdeskundigen
van de Landelijke Federatie Belangenverenigingen Onderling Sterk – LFB.