Ik heb12,5 jaar op de sociale werkvoorziening gewerkt. Dit ging niet zonder problemen.
Doordat ik last had van mijn heupafwijking en ik depressief werd kon ik mijn werk niet meer doen.
Het werktempo werd steeds hoger en er moest steeds meer en sneller gewerkt worden, wat ik niet aan kon.
Door deze werkdruk werd ik boos op mijzelf en mijn collega’s en toen ging het helemaal mis.
Ik moest weg bij de sociale werkvoorziening en ik kreeg een plek bij de dagbesteding.

Dagbesteding

In 2006 ben ik begonnen bij dagbesteding de Slinger van Frionzorg. Hier heb ik een lange periode gewerkt.
Ik moest hier dag in dag uit slabbetjes maken voor babypakketten die in de winkel werden verkocht.
Eerst vond ik het leuk om slabbetjes te maken, maar hoe langer ik dit moest doen hoe vervelender het werd.
Ik zat altijd alleen in een hoekje te naaien, weg van de groep. Dit was een ouderengroep waar ik geen contact mee kreeg.
Het paste niet bij mijn niveau. Ik werd niet geprikkeld en steeds hetzelfde werk doen is niet goed voor mijn beperking.
Ik kom pas tot mijn recht als mijn hersenen geprikkeld worden.
Ik bedoel dat ik kan lezen en schrijven en ik wilde mezelf verder ontwikkelen en kijken wat er mogelijk was.

Doordat ik depressief was vonden ze dat ik maar 2 uurtjes per dag op de dagbesteding mocht zijn. Daarom zat ik veel thuis achter de geraniums.
Ik had steeds vaker problemen met de begeleiding van de dagbesteding en dat ging soms hard tegen hard.
Mijn ouders zijn vaak op de dagbesteding geweest voor gesprekken.
Dit heeft zich allemaal afgespeeld in mijn jonge jaren, toen ik 30 jaar was. Dit had de bloei van mijn leven moeten zijn. Deze jaren zijn helaas verloren jaren.

Cliëntenraad en LFB

Ik zat naast dagbesteding ook in de cliëntenraad van wonen. In deze tijd heb ik de LFB Wolvega leren kennen.
Wij kregen voorlichting over wat de LFB Wolvega doet voor mensen met een verstandelijke beperking.
Ik hoorde dat ze ook cursussen en trainingen geven aan mensen met een verstandelijke beperking en hun omgeving.
Dat raakte mij en ik dacht gelijk hier wil ik wat mee.
Daarom heb ik stiekem mijn e-mail gegeven om zo in contact te blijven. Van de coach mochten wij geen e-mails aan anderen geven.

Toen ik bericht kreeg dat ik aan de cursus ‘Die ken ik’ mocht deelnemen, was ik heel erg blij.
De cursus ‘Die ken ik’ was een hele leerzame cursus waar ik bewust werd gemaakt van mijn eigen mogelijkheden en dat er meer in mij zat dan wat ik op de dagbesteding had geleerd.

Leren

Ik wilde graag naar de LFB. Ik wilde weer gaan leren en dit had ik al een paar keer gevraagd aan de begeleiding van de dagbesteding.
Ik mocht wel leren, maar dan bij Frionzorg zelf in Zwolle. Maar daar heb ik niet voor gekozen. Ik had mijn zinnen gezet op de LFB.
Dus mocht ik van mijn ouders en de begeleiding van wonen naar de LFB. Zij stonden achter mijn keuze.
Nadat ik zelf het besluit had genomen om weg te gaan, werd ik door de dagbesteding tegen gewerkt.
Daarom heb ik hulp gehad van de cliëntenvertrouwenspersoon. Ik heb een klacht ingediend tegen de dagbesteding.
Voordat ik met de cliëntenvertrouwenspersoon een klacht had gemaakt, hebben we eerste besproken wat er in de klachtenbrief moest komen te staan. Deze is daarna verstuurd naar de klachtencommissie.

Cliëntvertrouwenspersoon

Op 23 december 2011 kreeg ik te horen dat ik niet weg mocht van de dagbesteding. Ik was heel erg boos en ik heb gezegd dat ik het er niet bij zou laten zitten.
Ik heb toen opnieuw contact gezocht met de cliëntenvertrouwenspersoon en een afspraak gemaakt.
We hebben ervoor gezorgd dat ik mijn verhaal mocht doen bij de klachtencommissie. Mijn cliëntenvertrouwenspersoon was hier ook bij aanwezig.
Nadat ik mijn verhaal had verteld aan de klachtencommissie hebben ze toch besloten dat ik weg mocht.

Sterker

Doordat ik zelf deze de keuze heb gemaakt, zit ik nu veel beter in mijn vel. Ik ben sterker geworden door het werk bij de LFB en mijn gezondheid is nu veel beter. Ik ben niet meer depressief en ik voel mij nu gewaardeerd en gelukkig.
Ik werk nu 32 uur in de week bij de LFB Wolvega. Ik zet mij in voor het VN Verdrag en ik maak moeilijke taal makkelijk.
In plaats van 2 uurtjes per dag slabbetjes maken doe ik nu werk wat bij mij past en waar ik mijn hoofd bij moet gebruiken. Ik werk nu op een kantoor met mensen met en zonder beperking.