Helaas ben ik na een ongelukje op vakantie afhankelijk geworden van een scootmobiel. Hierdoor is het reizen van en naar de LFB voor mij een nieuwe uitdaging geworden. Ik ben samen met stagiaires Amy en Ingmar aan het leren hoe ik met mijn scootmobiel met de trein kan reizen. Ik ben hier al een aantal weken mee bezig en ik kan met trots zeggen dat ik mijn weg er al aardig in kan vinden.

In Wolvega stopt twee keer per uur een Sprinter, welke erg toegankelijk is voor mensen in een scootmobiel of rolstoel. De Sprinters van NS zijn gelijkvloers met het perron waardoor ik er makkelijk zelfstandig in en uit kan rijden. Ideaal, zou je zeggen…

Helaas! De NS heeft niet altijd genoeg Sprinters beschikbaar waardoor er soms op het laatste moment van treinstel wordt veranderd. Op deze momenten zetten ze bij de NS een Intercitytrein in en daar is iets opvallends mee aan de hand. Deze treinen zijn namelijk helemaal niet toegankelijk! Om mee te kunnen in een Intercitytrein moet je namelijk een uur (!) van te voren bellen om assistentie te krijgen bij het in en uitrijden.

Zo stond ik op woensdag 24 januari 2024 samen met Ingmar op het station in Steenwijk te wachten op onze trein. Dit duurde lang, dus Ingmar besloot via de NS app te kijken of er misschien vertraging was, maar zag bij het openen van de app gelijk al wat er aan de hand was. Een gebrek aan materiaal was de reden van 5 minuten vertraging en de Sprinter die zou komen was vervangen door een Intercitytrein.

Nadat wij een dag eerder op het station ook al een uur in de kou hadden gestaan door zo’n zelfde situatie, besloten wij het bij deze keer er niet bij te laten zitten. De treinen horen toegankelijk te zijn en wanneer hier op het laatste moment een wijziging in komt, moeten ze ook zorgen dat iedereen gewoon mee kan.
We belden de NS klantenservice, maar die gaf aan niks voor ons te kunnen betekenen omdat we minder dan een uur van te voren een aanvraag voor assistentie deden.

Alsof het zo had moeten zijn, stapte er op dat moment een medewerker van de NS uit een andere trein. We besloten deze man aan te spreken, want nog eens een uur in de kou staan lieten wij ons niet gebeuren! De man was vriendelijk en vastberaden ons te willen helpen. Op dat moment wist hij waarschijnlijk niet dat dit zoveel voeten in aarde zou hebben, want de brug waarmee mindervalide mensen de trein in kunnen rijden, stond niet op het perron.

De brug moest eerst van buiten het perron opgehaald worden en daarna op de juiste manier uitgeklapt worden. Dit was moeilijker dan verwacht,
waardoor er extra assistentie bij moest komen. Toen de brug eenmaal stond, mocht ik met mijn scootmobiel de trein inrijden. Daarna moest de brug nog weer ingeklapt worden en teruggebracht worden naar waar hij vandaan kwam. Al met al heeft dit 15 minuten in beslag genomen.

Na een treinritje van een aantal minuten, kwamen we aan in Wolvega. Ondertussen werd er al omgeroepen dat de trein vertraagd was door het assisteren van iemand in een scootmobiel in en uit de trein.
Op station Wolvega begon het hele verhaaltje opnieuw. De brug werd opgehaald, uitgeklapt, ik kon de trein uit rijden en de brug werd weer ingeklapt en weggebracht. Dit klinkt natuurlijk als appeltje eitje en dat zullen ze op het kantoor bij de NS ook gedacht hebben. In de praktijk kostte dit weer 10 minuten.

Laat ik vooropstellen dat het personeel van de trein ons heel vriendelijk heeft geholpen, petje af! Alleen zijn wij ons er wel bewust geworden dat wij geluk hebben gehad dat wij deze conducteur tegen het lijf liepen, anders hadden wij weer een uur op het station gestaan. We zijn op onze strepen blijven staan en hebben geen genoegen genomen met een “nee”. Al met al is de trein 28 minuten vertraagd en dat alleen maar omdat er zoveel voor nodig is om iemand met een scootmobiel in de trein te krijgen.