Ik ben ik als eerste jaars stagiaire begonnen bij de LFB Wolvega. Ik kwam binnen zonder ervaring in het werkveld en met alle spanningen die daarbij kwamen kijken. Deze spanningen maakten al snel ruimte voor ontwikkeling, kennis, maar vooral ook plezier.
Bij de LFB heb ik geleerd wat het is om echt de mens te zien en geen labels. Om te kijken naar alles wat wel kan en te coachen bij onderdelen die lastig zijn. Want je hoeft het ten slotte niet alleen te doen.
Ik heb 1 jaar stage gelopen bij de LFB en ben 1 jaar werkzaam geweest als coach. Als ik terug kijk op mijn ervaring bij de LFB kijk ik terug op een bijzonder warme omgeving waar alles mogelijk is in het kader van ontwikkeling. Het gevoel van echt samenwerken en van elkaar leren maakt hen in mijn ogen uniek.
Ik heb enorm veel ervaring mogen opdoen van al mijn collega’s.
We hebben samen trainingen gegeven op scholen en bij organisaties, de lokale politiek geprikkeld, het VN-verdrag Handicap vertaalt naar makkelijke taal (wat een van de rechten is die omschreven staat in het verdrag) en deze vertaalde versie gepresenteerd aan het VN-Comité in Genève. Ervaringen die ik nooit zal vergeten en die mij gevormd hebben in mijn verdere carrière.
Inmiddels ben ik werkzaam als trajectbegeleider in de forensische zorg. Dit houdt in dat mannen uit de gevangenis, of onder reclasseringstoezicht, bij ons komen wonen en wij hen ondersteunen in het terugkeren naar de maatschappij.
Dit kan soms best een harde wereld zijn, waar veel regels in opgelegd zijn. Ook in mijn huidige werk neem ik altijd mijn geleerde vaardigheden vanuit de LFB mee: kijken naar wat wel kan, samen zoeken naar talenten, een warme hand uitreiken waar nodig, plezier maken en van elkaar leren.