Mijn begeleiders gaan vierentwintig uurs diensten draaien. Om maar één persoon op locatie te hebben.
Op die manier hopen ze het aantal zieken terug te kunnen laten lopen en natuurlijk ook te voorkomen dat er mensen ziek worden.
Logisch natuurlijk, maar voor de ambulante bewoners zijn er andere regelingen getroffen.
Ik kreeg bijvoorbeeld het bericht dat begeleiding alleen mag komen als het echt nodig is.
En zelfs dan moeten ze eerst toestemming vragen bij de gedragsdeskundige.
Aangezien ik net thuis was, en totaal geen mogelijkheid heb gekregen om te acclimatiseren, zorgde dit bij mij voor extreme stemmingswisselingen.
En nog steeds ben ik er niet helemaal.
Ja, ik doe de dingen die ik moet doen, maar het is nu even heel moeilijk om die stemmingswisselingen in mijn eentje op te vangen.
Ik irriteer me sneller, en ik heb ook minder geduld met mezelf.
Herkennen jullie dat ook? Best wel lastig.
Dus hoe ga ik deze week dan aanpakken, nu ik thuis moet werken, of me moet zien te vermaken?
Ik heb gisteren een planning gemaakt samen met een vriendin van mij, zij is huiswerkbegeleidster, dus ze doet dit (bijna) dagelijks.
Op die manier heb ik houvast, en kan ik aankruisen wat ik al heb gedaan.
En op die manier behoud ik toch wat van mijn ritme en vastigheid, die ik heel hard nodig heb.
En elke taak die ik heb gedaan en kan afkruisen, voelt heel fijn.
Dus, terwijl ik nu deze taak ga afkruisen, wil ik iedereen heel veel sterkte wensen.
Blijf rustig, houdt die anderhalve meter afstand, en ga alleen naar buiten als het nodig is.
We kunnen dit!